Dziecko lub pies w rozgrzanym samochodzie. Co robić?
Zamknięte auto pozostawione na parkingu w słoneczny dzień to śmiercionośna pułapka. Wnętrze błyskawicznie się nagrzewa i osiąga temperaturę znacznie wyższą niż na zewnątrz – eksperymenty wykazały, że po godzinie wystawienia na słońce w środku można odczuć nawet 60-70 stopni Celsjusza. W takich warunkach nie przeżyje ani zwierzę, ani człowiek. Wielokrotnie słyszeliśmy o przypadkach śmierci pozostawianych na siedzeniach dzieci czy psów. To tragedie, których da się uniknąć. Jednak w momencie, kiedy na nasłonecznionym parkingu widzimy w samochodzie kogoś, kto jest tam uwięziony, trzeba działać. Nie wiemy, kiedy wróci opiekun. Naturalnym odruchem może być wybicie szyby. Ale co na ten temat mówi prawo?
Czy za wybicie szyby coś grozi?
Załóżmy, że jesteśmy świadkami, jak w zamkniętym samochodzie, na pełnym słońcu, uwięzione jest dziecko lub pies. Na horyzoncie nie widać właściciela, a sytuacja z każdą sekundą jest coraz bardziej niebezpieczna. Co należy zrobić?
Jeśli jesteś przed sklepem, powiadom obsługę o sytuacji. Wtedy będą mogli wywołać właściciela pojazdu przez głośnik. Inną opcją jest też wezwanie policji lub straży miejskiej – patrol przyjedzie na miejsce i w razie potrzeby zainterweniuje. Dyspozytor numeru alarmowego na podstawie szybkiego wywiadu również może ocenić, czy wybicie szyby w tym momencie jest konieczne. W każdym razie – jeśli samodzielnie podejmiesz taką decyzję, możesz mieć kłopoty. Taki czyn to – w świetle prawa – przestępstwo, które podlega karze pozbawienia wolności lub grzywny. Warto wziąć to pod uwagę, szczególnie jeśli dzień nie jest upalny, samochód stoi w cieniu, lub kierowca zostawił kartkę z informacją, że wróci wkrótce, a w pojeździe włączona jest klimatyzacja.
Prawo przewiduje jednak sytuację, kiedy za wybicie szyby nie grozi ci odpowiedzialność karna. To właśnie takie momenty, kiedy ratujesz życie uwięzionego dziecka lub psa, które w danym momencie może umrzeć z przegrzania:
Art. 26. § 1. KK Nie popełnia przestępstwa kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego.
§ 2. Nie popełnia przestępstwa także ten, kto, ratując dobro chronione prawem w warunkach określonych w § 1, poświęca dobro, które nie przedstawia wartości oczywiście wyższej od dobra ratowanego.
§ 3. W razie przekroczenia granic stanu wyższej konieczności sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
